Duurzame inzetbaarheid: bittere noodzaak

Dit is nu van groot belang en relatief eenvoudig te realiseren. Maar hoe?

Door simpelweg de vraag die in de markt leeft, op een andere wijze in te vullen. In het bedrijfsrestaurant geven we bijvoorbeeld invulling aan de eiwittransitie. We denken na over de transitie naar duurzame mobiliteit. We verlengen de levensduur van onze materialen en we kopen circulair in. Een trots gevoel overvalt mij als ik heel mooie voorbeelden in de praktijk zie ontstaan.

In het kader van duurzame inzetbaarheid zien we mooie projecten. Ik sprak enkele contractmanagers van verschillende organisaties. Ik vroeg hen:“wat doen jullie op het gebied van duurzame inzetbaarheid? Heel veel!”, was het antwoord. We proberen onze “oudere” medewerkers langer te laten doorwerken. We doen meer dan ons best mensen met een arbeidsuitdaging aan het werk te helpen. We werken aan vitaliteit en gezondheid en we proberen onze leveranciers te motiveren om mensen meer uitdaging en variatie in hun werk mee te geven. 

Wat mij opvalt is dat we dit soort initiatieven steeds positioneren in de “hoek” van het goed doen voor mens en aarde. Door ons te richten op dominante thema’s als inclusiviteit, vitaliteit en diversiteit. Het probleem met deze thema’s is dat zij niet de urgentie vertegenwoordigen die nu nodig is, om te werken aan een bestendige arbeidspopulatie in het facilitaire domein. 

Het is dan ook zaak om duurzame inzetbaarheid in een breder licht te positioneren. In zowel leverancierscontracten als de samenwerking tussen ketenpartners op locatie. We zullen met elkaar duurzame inzetbaarheid een belangrijkere en bredere positie moeten geven. Duurzame inzetbaarheid zal ook moeten gaan over slimmer werken, hoe we met minder mensen hetzelfde effect behalen. Dit betekent dus niet alleen efficiënter werken, maar vooral met minder arbeidskrachten. Duurzame inzetbaarheid gaat dan ook gepaard met innovatie van processen, materialen en logistiek. En ja, het gaat dan niet meer om het goed doen, maar ook om bittere noodzaak! Omdat we simpelweg de mensen niet meer hebben om het werk te doen. Dan is het werk een beetje efficiënter organiseren niet voldoende en de inzet van mensen met een arbeidsuitdaging niet genoeg. De uitdaging waar het facilitaire landschap mee te maken heeft is veel groter dan dat.

We zullen duurzame inzetbaarheid echt moeten zien als de motor om werkzaamheden anders te organiseren. Door met minder arbeid dezelfde beleving te realiseren. Daar is innovatiekracht en samenwerking in de gehele keten voor nodig. De echte uitdaging is dan niet om duurzame dienstverlening te organiseren, maar juist de focus te leggen op  het organiseren van duurzame inzetbaarheid van mensen. Stop met je te richten op het broodje hummus. Richt je op de duurzame inzet van facility professionals, door een aantrekkelijk perspectief te creëren. Als we duurzame inzetbaarheid niet serieus nemen, hebben we binnenkort geen mensen meer om het werk überhaupt uit te voeren. En ja, dat doen we met elkaar, want niemand kan dat alleen.

Deze column is geschreven door André Salomonson van Next Level FM.